اشتباه بزرگ ما درزندگی این است که گمان میکنیم خوشبختی ما به داشته های ما مربوط می شود،ما گمان می کنیم هرچه بیشتر داشته باشیم خوشبخت تر خواهیم بود.مامعمولاجمع می کنیم تا از زندگی بهره مند شویم گویی داشتن وبهره مند شدن از زندگی لازم و ملزوم است .در واقع داشتن وبهره مند شدن از زندگی دو مقوله ی جدا از هم هستند.تنهایکی از این دو به خوشبختی مربوط می شود و آن بی تردید داشتن نیست ،برای بهره مند شدن از زندگی و احساس خوشبختی حتماً نباید پول زیادی داشته باشیم،اما بسیاری از آدم ها چنین می اندیشند.آن ها تنها عامل خوشبختی را داشتن بیشتر می دانند.بهر مند شدن تو به چیزی هست که تو داری وشکر گذارش هستی و می توانی از آن لذت ببری .
چه بسیارند کسانی که بسیار دارند اما مجال استفاده از دارایی های خود را ندارند زیرا آن ها به شدت مشغول افزودن دارایی های خود هستند،آنان به کسانی شبیه اند که مبلمان بسیار گران قیمت خریدند اما روی مبلمان خود را پوشانده اند که مبادا کثیف شود و لکه بیفتد.
بهتر است تاکید ما بیشتر بر بهره مند شدن از زندگی باشد تا اندوختن.
زندگی فرصتی است یکباره،کوتاه و تکرار ناپذیر،این فرصت کوتاه را نباید از دست داد .برای بعضی آدم ها اندوختن و بیشتر اندوختن اعتیاد شده است.بایداین عادت غلط را بشکنیم اگر این عادت بشکند ،بی تردید احساس کامیابی و سعادت خواهیم کرد زیرا انرژی و زمان خود را نجات خواهیم داد.بااستفاده از داشته های خود و دانستن قدر آن ها ،می توانیم کیفیت زندگی مان را بهتر کنیم و احساس خوشبختی کنیم .درزندگی تو نیز باغ ها و گل های زیبای فراوانی است .داشتن این باغ ها و گل های زیبا مهم نیست ،فرصت و مجال استفاده از آن ها مهم است هنگامی که زیبایی های زندگی را مشاهده می کنی معجزه انسان بودن را احساس می کنی ؛آری!این معجزه است که فرصتی و مجالی فراهم شده تا موجودی زنده که تو هستی بتواند ببیند، بشنود و احساس کند.آری!تو معجزه هستی درک این معجزه می تواند احساس سعادت و شادمانی را در زندگی تو سرشار کند.